Wczoraj (11 listopada) rano w wieku 75 lat zmarł mający polskie korzenie gruziński artysta plastyk Levan Mantidze, scenograf teatralny, związany ze Zdrojowym Teatrem Animacji. Twórca rzeźb jelonków pierwszej edycji jeleniogórskiego „szlaku jelonków”, w tym rzeźby herbowego symbolu miasta w 2008 na skwerku między ulicami 1–go i Piłsudskiego z okazji 900–lecia Jeleniej Góry.
W swojej karierze stworzył scenografie do ponad stu spektakli, a jego prace trafiły także na wystawy malarskie. Jego dziełem jest rzeźba ogromnego krzesła (na podstawie rysunku innego twórcy) przed Zdrojowym Teatrem Animacji (jednocześnie logo ZTA) – motywu fotografii spacerowiczów w Parku Zdrojowym.
Scenografia do "Ożenku"
Levan Mantidze był absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Tbilisi, gdzie na początku XX wieku osiedliła się jedna z jego babć, która pochodziła spod Krakowa. W 1993 Levan Mantidze przyjechał z Tbilisi do Polski. Jego polski debiut jako scenografa miał miejsce w Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu do sztuki „Balladyna” Juliusza Słowackiego w reżyserii Stanisława Banasia. Gdy w 1995 dyrektorem jeleniogórskiego Teatru im. Norwida został Andrzej Bubień, absolwent jednej z petersburskich uczelni, Levan Mantidze otrzymał propozycję współpracy – opracowania scenografii do widowiska „Ożenek” Mikołaja Gogola (1997) w reż. Sergieja Fiedotowa, a następnie do przedstawień: „Bracia Karamazow” Fiodora Dostojewskiego (1999), które wyreżyserował Wiktor Terelia, „Pinokio” Carla Collodiego (2000) w reż. Grzegorza Cinkowskiego, „Cisza, czyli żart filozoficzny” Roberta Dudzika (2003) w reż. Andrzeja Hrydzewicza i „Tango” Sławomira Mrożka (2004) w reż. Piotra Konieczńskiego. Ponadto w Teatrze im. Norwida stworzył cokół – rzeźbę kilku głów jeleni, która później, przez długie lata stanowiła zwieńczenie słupa ogłoszeń teatralnych.
Związany z teatrem w Cieplicach
Pod koniec lat 90. XX wieku związał się na stałe ze Zdrojowym Teatrem Animacji, gdzie zrealizował projekty scenograficzne m.in. do widowisk dla dzieci i dorosłych: „Szałaputki” Janusza Ryla–Krystianowskiego (1999) w reż. Lidii Lisowicz, „Wielki teatr legend Karkonoszy” Bogdana Nauki (1999), „Aqua sanitata” Bogdana Nauki (2000), „Wielki Teatr Legend Karkonoszy: „O tym jak Rzepiór parobka Leona latać uczył” Bogdana Nauki (2000), „Cała prawda o Rzepiórze” (2000) w reż. Bogdana Nauki, „Zaślubiny Emmy z Rzepiórem” (2001) w reż. Bogdana Nauki, „Konik Garbusek” Piotra Jerszowa (2002) w reż. Lidii Lisowicz, „Alibaba i czterdziestu rozbójników” Bolesława Leśmiana (2004) w reż. Lidii Lisowicz, „Tomcio Paluszek” Jerzego Zaborowskiego (2011) w reż. Lidii Lisowicz, „Historyczno–turystyczna letnia szopka jeleniogórska” (2012) w reż. Bogdana Nauki i „Hagazussa. Magia bez granic tańca i lalki” (2012) w reż. Steffi Sembdne.
Prywatnie był lubianym gawędziarzem, ceniony też jako kucharz kuchni gruzińskiej.
