Dolny Śląsk: Judasz nie dowierzał

• Jak powinniśmy przeżywać Wielki Tydzień? Niemcy już w Wielki Piątek nie pracują, nie myją okien. Dla nas święta zaczynają się po mszy rezurekcyjnej.
– W chrześcijaństwie cały rok zmierza do Wielkiej Nocy. Taki jest rok liturgiczny. Czy tak samo jest w życiu, to zależy od każdego człowieka. Bezpośrednim przygotowaniem do Zmartwychwstania Chrystusa jest czas Wielkiego Postu, dziś nazywany Przygotowaniem Paschalnym. W ciągu 40 dni chrześcijanin powinien nie tylko nie jeść mięsa, ale czynić dobro. Kościół złagodził przepisy wstrzemięźliwości, podkreślił kwestię czynienia dobra i nawrócenia.

• Czym jest nawrócenie?
– To nie jest spełnienie kilku dobrych uczynków, czy nawet wyspowiadanie się. Biblijne nawrócenie to zmiana myślenia, decyzji i wyborów. Nawrócenie jest moją zmianą wewnętrzną. Nawrócony jestem przynajmniej trochę innym człowiekiem. Św. Paweł określił to jako „nowe stworzenie”. Z wewnętrznej przemiany powinny wynikać konkretne czyny. 40 dni służy do nawracania się. Jezus w Ewangelii św. Marka mówi „nawracajcie się”. To nie jest jeden akt, ale proces całego życia. W 40 dniach jest czas bezpośredniego przygotowania.

• To Triduum Paschalne i Niedziela Palmowa?
– Niedziela Palmowa jest pełna symboliki. Jezus jest tak ubogi, że nie ma nawet własnego osiołka, żeby wjechać. Ludzie są przeciwnikami Jezusa, ale inni ścielą przed nim płaszcze i palmy, wołając „Hosanna”. Ewangelista cytuje proroctwo, w którym jest wezwanie „nie lękaj się”. To wezwanie do wewnętrznego spokoju, tym bardziej że będzie on potrzebny, bo za kilka dni Jezusa czeka Pascha. Potem Święte Triduum Paschalne – od czwartku do soboty. To jest jak wchodzenie na wielką górę, której na imię Pascha, czyli Zmartwychwstanie Chrystusa. Wielkanoc jest największą nocą w dziejach naszej rzeczywistości.
Większość Niemców to protestanci, więc dla nich kwintesencją wszystkiego jest raczej Wielki Piątek. Dla mnie to niezrozumiałe, bo ci nasi bracia odłączeni, którzy mówią „tylko Biblia”, nie biorą pod uwagę słów św. Pawła, który mówi, że gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, to wszystko nie miałoby sensu.

• W tym roku dostaliśmy wiadomość o odkryciu rękopisu, z którego wynika, że Judasz nie był zdrajcą, tylko bohaterem.
– Co prawda nie znam szczegółów, ale uważam, że to jedna z największych mistyfikacji.

• Nie należy chyba się na tym skupiać?
– To, że powstają sensacyjne historie, jest fikcją, ale świadczy, że człowiek, mimo że niewierzący, jakoś nie może być obojętny wobec misterium Chrystusa i ciągle poszukuje.
• Może nie powinien szukać Judasza, ale Chrystusa?
– Judasz to tragiczna postać, uczeń Jezusa. Bibliści nie potrafią odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego to zrobił. Przecież nie dla kasy, bo powinien pójść do tawerny i upić się. Bardziej prawdopodobna, ale niesprawdzona jest hipoteza, że chciał sprawdzić Jezusa. „Ja go wydam, a jeśli jest Synem Bożym, to się obroni”. I tu się biedak przeliczył. Bo Chrystus się nie obronił, ale poszedł na krzyż. Być może dla Judasza było to tragiczne rozwiązanie, dlatego popełnił samobójstwo. Wprawdzie Jezus boleje „lepiej byłoby dla tego człowieka, żeby się nie narodził...”.

• Może to jest współczucie, nie potępienie?
– Ani w Biblii, ani w tradycji nie mamy podstaw, by sądzić, że było to potępienie. Nie można go też nazywać zdrajcą, raczej uczniem niewiernym, może niedowierzającym.